SalonTafel zondag 5 december 2021
Ap Dijksterhuis is helaas ziek: Vandaag geen psychologische benadering in wat de mens drijft zijn pad maar te blijven volgen naar het probleem helder voor je. Het nieuwe pad gehuld in de mist, je neemt het niet. Een heerlijk onderwerp en we komen er op terug.
De gasten willen toch bij elkaar komen én dineren én denken. Ze moeten het met mij stellen. Ik heb een mooi menu bedacht en samen met enkele denkbeelden ter tafel gelegd. We zijn er allemaal wel aan toe, dank aan alle corona beperkingen en aan de ruimte die corona ons laat. We starten vroeg en iedereen is mooi op tijd. Geen grote groep, 6 personen, maar genoeg ruimte voor zowel zitten, eten en je gedachten te delen. De laatste tijd zit ik wel vaker met kleine groepen aan tafel. Ons verdien model lijdt, maar de mens komt goed tot haar recht. Het maakt me blij. De wijn en spijs komen tot leven en ook zij laten zich van hun mooiste kant zien. Ze krijgen aandacht en ruimte van ons en nemen die plek gelijk en graag in. Kijk ons eens hoe lekker we zijn! Wat bijzonder menselijk eigenlijk, aandacht geven en ruimte innemen en dan fijn worden. Aandacht is eigenlijk wat bij deze kleine bijeenkomsten centraal staat. Door deze aandacht en de ruimte, zien we en horen we elkaar anders en wellicht beter. We hebben meer oog voor de ingrediënten van het eten. Dus smaakt alles beter, de magie aan tafel is ontwaakt. Wat is deze magie nu eigenlijk, wanneer ontstaat het gerecht. Is het gerecht kunst in haar mooie maar korte bestaan.
Shams Tabrizi, een Perzische poëet zo rond 1200 zegt daar mooie dingen over.
‘Eeuwigheid betekend niet dat je alle tijd hebt, de eeuwigheid is tijdloosheid.
Wil je eeuwigheid ervaren? Verwijder verleden en toekomst om het nu te ervaren’.
Wat valt er te denken van een kort en tijdloos bestaan?
Is dat kunst, in het moment getrokken worden? Tijd is duidelijk niet bepalend.
Zoals een spiegeling in het water. De spiegeling is mooi. De spiegeling is teer, slechts kort daar. Dat maakt haar zo aantrekkelijk, de tijdloosheid in haar bestaan. Ze vraagt je aandacht door haar kort bestaan in de tijd. De spiegeling van een ingrediënt op de bord is niet anders. Elk ingredient vraagt haar respect voor haar nog korte bestaan. De kok hoeft enkel te volgen om elk ingrediënt haar spiegeling in het gerecht te geven. Je aandacht wordt zo getrokken door elk ingredient. Haar spiegeling, haar bestaan, haar liefde geschonken voor jouw bestaan.
De spiegeling die we allen nodig hebben. Zonder spiegeling waren we geen mens. Mijn omgeving mijn werk mijn vrienden, kinderen en mijn lief. De dingen die ons voeden. Allen schenken ze ons bestaan. Ze bepalen het verschil in goed en kwaad, in doen en laten, met alle hoopvolle verwachtingen en ontnemen hun deel van mijn vrij bestaan. In die spiegel willen we ons zelf herkennen en horen graag of we het goed hebben gedaan.
Waarom is die tijloodheid zo aantrekkelijk?
De tijdloosheid die ontstaat door aandacht gegeven wordt gemarkeert in de liefde. Waarom niet? Zij wordt tijdloos opgeslagen, voor eenieder die wil voorgoed bereikbaar.
Wanneer spreekt de liefde dan en hoe is ze bereikbaar en tijdloos? Hoe dan.
Een van mijn gasten deze dag sprak dat ze weer was gaan koken met de seisoenen mee.
Zeker ja, uit gezondheid en ook dat dat beter in balans zou zijn. Maar wat gebeurde. De maaltijd werd ook ineens smakelijker. Maar er gebeurde meer. De maaltijd deed haar ook herinneren aan de moestuin van Oma. Hoe vroeger thuis de maaltijd werdt beleefd, de seisoenen in de tuin en het het samen zijn. Die enkele beslissing om met de seisoenen mee te gaan koken geeft haar rechtstreeks verbinding met het vroegere en huidige bestaan.
Alle liefde bereikbaar, verbinding met het verleden. Ze eet nooit meer alleen.
Als je aandacht hebt voor de liefde, krijg je zomaar de spiegeling terug die tijdloos ligt opgelagen. De aandacht van voorheen connecten direct dwars door de tijd en markeren jouw bestaan. We zijn tijdloos verbonden met alles wat bestaat, je moet wel even willen kijken.
